به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، یکی از دلایل این محدودیت، مشکل بودن تقلبی نحوه آسیب رساندن و ایجاد اسکار به بافت ریوی طی گذشت زمان است که اغلب محققین را مجبور کرده است از تکنیک های زمان بر و پر هزینه برای ارزیابی تاثیر درمان های بالقوه استفاده کنند. استفاده از فن آوری های زیستی جدید می تواند فرایند تست داروها برای این بیماری را آسان کند. این فن آوری جدید مبتنی بر چیپ های الکترونیکی پرینت شده یا فتولیتوگرافی است و در زمینه شبیه سازی بافت ریوی اصطلاحا Lung-on-a-chip نامیده می شود.

در این مطالعه محققین دانشگاه بوفالو با استفاده از میکرولیتوگرافی، پیلارهای بسیار کوچک و منعطف ساخته شده از پلیمرهای آلی مبتنی بر سیلیکون را پرینت کردند. سپس بافتی که شبیه آلوئول های ریوی عمل می کرد را روی این پیلارها قرار دادند. محققین فیبروز را با وارد کردن پروتئینی که منجر به بیمار شدن سلول های ریوی سالم می شود، القا کردند. این امر منجر به انقباض و سفت شدن بافت ریوی مهندسی شده شد. این امر اسکار بافت آلوئولی ریوی موجود در بیماران مبتلا به فیبروز ریوی تقلید کرد. انقباض های بافتی منجر به خمیده شدن پیلارهای منعطف شد و به محققین اجازه داد که نیروهای انقباضی را بر مبنای اصول ساده مکانیکی اندازه گیری کنند. در ادامه محققین موثر بودن سیستم را با استفاده از دو داروی متداول برای فیبروز موسوم به pirfenidone و nintedanib بررسی کردند و در حالی که هر دو سیستم مکانیسم عملکرد متفاوتی دارند، سیستم در هر دو مورد نتایج مثبتی را نشان داد که نشان می دهد تکنولوژی Lung-on-a-chip می تواند برای تست انواع درمان های بالقوه برای فیبروز ریوی استفاده شود.

پایان مطلب/